[…] Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι στην πολυκατοικία μας υπήρχαν τόσα πολλά παιδιά. Αυτά τα παιδιά ήταν ήσυχα, αθόρυβα, από εκείνα που δεν πηδάνε τις σκάλες, δε σπάνε παράθυρα, δεν παίζουν μπάλα. Τώρα, πολλά από αυτά βρίσκονται στο υπόγειο, πάρα πολλά. Σιωπηλά κουρνιάζουν δίπλα στους μεγάλους κι έχουν όλα τους μεγάλα μάτια. Και όλα είναι χλωμά, έχουν ξεχάσει τον τελευταίο ήλιο και συνηθίζουν στο σκοτάδι. Όταν βγουν μια μέρα, αν βγουν, ο οποιοσδήποτε ήλιος μπορεί να είναι υπερβολικά δυνατός γι’ αυτά, το φως θα βλάψει τα μάτια τους και κάθε ήχος θα τους θυμίζει τον ήχο και την έκρηξη των χειροβομβίδων. Αλίμονο σ’ αυτόν που αύριο θα βλέπει αυτά τα παιδιά να μεγαλώνουν.[…]
Βίντοσαβ Στεφάνοβιτς, Η νήσος των Βαλκανίων, 1993
Εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας
Μετάφραση: Rosic Gaga
